zaterdag 27 juli 2013

Groot en klein

Onze beide jongens waren lang toen ze werden geboren: 58 en 56 centimeter. Bij het consultatiebureau werden we ervoor gewaarschuwd dat ze, door hun lengte, al snel overschat zouden worden. Dat gebeurt nu ook. Vooral Toine is behoorlijk lang, toen hij voor het eerst in groep 1 kwam, kreeg hij meteen de 'grotekleutersstoel' omdat de normale stoel te klein was.

Dit bleek een voorbode voor de rest van het schooljaar. Toine manifesteerde zich al snel met een ontwikkelingsvoorsprong, waardoor hij na een paar weken al meedeed met de 'grote kleuters'. Hij is ook verbaal behoorlijk begaafd, waardoor het andere ouders eigenlijk niet opviel dat hij, als net 5-jarige, naar groep 3 gaat. Ook de andere kinderen viel het eigenlijk niet op dat Toine nog jong is. Al had een goochemerd het tijdens de wisselmiddag wel door en was het ineens het gesprek van die middag.

Ook thuis praat Toine een aardig woordje mee. En rekent hij een aardig sommetje mee. Of het nu aan tafel is, onder de douche, of tijdens het lezen van een verhaaltje: hij wil het liefst sommen maken. En dan geen plus- en minsommen maar tafels. Net als zijn broer.

Maar Toine wil klaarblijkelijk niet al-tijd groot zijn. De laatste dagen speelt hij het liefste 'baby'. Hij kruipt naar boven als hij moet slapen, terwijl hij 'gaga' kraait. Hij wil het liefst dat ik hem draag als een baby.  En gisteren in de bioscoop, bij een film die niet heel erg spannend was, kroop hij onder mijn armen, omdat hij het 'zo spannend' vond.

Ik til hem met liefde als een baby naar zijn bed en geef hem een spreekwordelijke luier. En in de bioscoop komt hij lekker bij me op schoot zitten. Mijn kleine, slimme 5-jarige mannetje. Hij wordt toch al veel te snel groot!

woensdag 17 juli 2013

Stop!

Jens heeft de afgelopen weken de Rots en Water training gevolgd. We vonden dat nodig omdat hij het soms lastig vindt om zich te handhaven in sociale situaties en niet altijd even weerbaar is. Het is een dromer, een jongen die veel nadenkt en daarom wat minder goed aansluit bij de jongens uit zijn klas die het liefst de hele dag voetballen. Dat is helemaal niet erg, maar soms lastig in situaties op het schoolplein.

Een paar weken geleden kreeg ik een Whatsapp-berichtje van een vriendin, waarin ze vertelde over een voorval op het schoolplein. Haar dochter is bevriend met Jens en ze zitten bij elkaar in de klas. Jens en het meisje, laten we haar Femke noemen, waren aan het spelen op het schoolplein toen een klasgenootje, Laura, aan Femke vroeg of ze wilde spelen. Femke had meerdere malen gezegd dat ze dat nu niet wilde, maar Laura bleef doorzeuren. Toen besloot Jens dat het genoeg was. Hij ging tussen Femke en Laura instaan en zei: 'Nu is het genoeg. Je hebt toch gehoord dat ze niet wil?' Hij bleef daar staan totdat Laura uiteindelijk afdroop.

Zo'n simpel voorval, in een kort berichtje. Maar ik was enorm ontroerd. Onze grote zoon, die een jaar geleden nog als een muurbloempje op het schoolplein stond en nu zo ontzettend is gegroeid.
Mijn vriendin appte daarna 'Die Jens van jullie, die komt er wel.'
Met tranen in mijn ogen stuurde ik een bericht terug: 'Dat denk ik ook'.

dinsdag 16 juli 2013

Schrikken

Toine kreeg twee weken geleden zijn rapport. Het allereerste 'echte' rapport. Vorig jaar zat hij koud een paar weken op school, dus kreeg hij alleen een verhaaltje van de meester. Nu kreeg hij een echt rapport, met daarin een inschatting van zijn niveau. Bij de kleuters wordt dat gedaan door de kalenderleeftijd af te zetten tegen de ontwikkelingsleeftijd.

En dat rapport van Toine, dat was behoorlijk schrikken. Hij bleek op de meeste cognitieve vakken twee jaar voor te liggen: hij had, met zijn nauwelijks 5 jaar, op geletterdheid, inzicht in cijfers en auditieve waarneming het niveau van een 7-jarige. Natuurlijk wisten we wel dat hij voorliep op leeftijdsgenoten. Maar zoveel nou ook weer niet.
We werden bevestigd in onze keuze om Toine te laten versnellen naar groep 3. Maar zo te zien was dat nog niet voldoende. Twee klassen overslaan is geen optie, dan zit hij als 5-jarige tussen de 7- en 8 jarige kinderen. Nu zou hij het, qua persoonlijkheid, best aankunnen, maar wenselijk is het zeker niet. Ook voor een plus- of verrijkingsklas is hij nog te jong. Lastig.

Het gesprek met zijn huidige meester, nieuwe juf en IB'er bracht wat duidelijkheid. Toine krijgt gelijk in groep 3 eigen (extra) werk voor rekenen. Ook voor het lezen zal hij snel zijn eigen leerstof krijgen. Alleen het schrijven is een aandachtspunt: dat vindt hij nog erg lastig. "Het zal hem wel frustreren, dat dat niet meteen lukt", zei zijn meester. En dat vinden we goed. Een beetje frustratie is niet erg.

Ik ben benieuwd hoe het volgend jaar zal gaan, gedurende de eerste weken. Zal hij zich, met zijn onrustige lijfje, tot werken kunnen zetten? Vindt hij het boeiend genoeg?
Het wordt vooral een kwestie van observeren, kijken en bijsturen.

Maar nu eerst (bijna) vakantie!

woensdag 10 juli 2013

Luxeprobleem

Twee weken geleden kwam er een petitie voorbij, die pleitte voor 'Passend onderwijs'. Het ging om de vraag wie het onderwijs voor hoogbegaafde kinderen zou moeten betalen. Want, zoals de initiatiefnemers zeiden: Voor kinderen die 30 punten onder het gemiddelde IQ uitkomen, is er (terecht) heel veel hulp en zijn er allerlei voorzieningen, maar kinderen die aan de bovenkant van het gemiddelde zitten, is er niets. En wat er is, moet door de ouders zelf betaald worden.

In het antwoord op deze vragen wordt er vaak geroepen dat slimme kinderen een luxeprobleem zijn.
Iemand die dat zegt, geef ik graag eens een kijkje geven in de agenda van deze twee werkende ouders.

Maandagmiddag, net na werktijd, begonnen we met een gesprek op school, over de versnelling van Toine, van groep 1 naar groep 3. De volgende ochtend meldden we ons bij de intern begeleider van school, om handtekeningen te zetten onder de aanvraag voor een rugzak voor Jens. Die middag was er de wisselmiddag, waarin Toine voor het eerst kennismaakte met zijn nieuwe klasgenootjes. Daar was het, volgens hem, erg interessant dat een jochie van net 5 in groep 3 zat. Hij had er hele verhalen over.
's Middags bracht Jan onze Jens naar de Rots en Watertraining, een training voor sociale vaardigheden en weerbaarheid. Hij was nauwelijks terug of we konden de kinderen overdragen aan de oppas. Wij gingen naar de ouderbegeleider van de ggz-instelling, die ons helpt om beter met Jens' ADHD en hoogbegaafdheid om te gaan.
Vanavond kunnen we dan weer opdraven op school bij Jens, voor een (gelukkig regulier) tienminutengesprek. En morgenavond ga ik besteden aan het uitzoeken van informatie over de Verrijkingsklas.

Hoezo luxeprobleem?