maandag 30 september 2013

Negenenzestig

Toine zit nu een paar weken, versneld, in groep 3. We hadden met z'n juffen afgesproken dat we na een paar weken zouden kijken hoe het zou gaan. Of hij het redde en of het lukte om zich voldoende te concentreren. De juffen vertelden dat ze hem vanaf dag 1 'volgestopt' hadden met werk, waardoor hij niet de kans krijgt zich te vervelen. Dat gaat tot nu toe heel goed: hij redt het cognitief op z'n sloffen en heeft het naar zijn zin in de klas.

Toine heeft al meteen de eerste week een onuitwisbare indruk gemaakt in de klas. Daar hangt namelijk al een paar jaar een getallenlijn, met alle getallen van 1 tot 100. Toen de klas bezig was met een rekenles en Toine met zijn rug naar de getallenlijn zat, riep hij ineens 'de 69 klopt niet'. De juf begreep er niets van en vroeg Toine om een toelichting. Hij draaide zich om naar de getallenlijn en zei: 'Kijk, het klopt niet. Er staat 67, 68 en dan weer 67. De 69 staat er niet.' De juf keek een keer goed en het klopt: de 69 miste. Deze getallenlijn hing er al een jaar of twee en niemand had het gezien. De juffen en meesters niet, ouders die in de klas waren niet en de kinderen niet. En Toine pikte het er meteen uit, in de eerste week. De juffen en meesters hadden er in de teamkamer hartelijk om gelachen.

De dag erna was ik even in de klas, om Toines werkjes te bekijken. De kleine man wees trots naar de getallenlijn: de 67 was inmiddels vervangen door een 69!

dinsdag 3 september 2013

Een eigen tafel

's Ochtends om zes uur hoorde ik 'm al trippelen naar onze kamer; onze kleine Toine. Voordat hij tussen ons inkroop, zei hij met een gelukzalige glimlach: vandaag is het écht zo ver hè mam, mijn eerste dag in groep 3. Om vervolgens weer in een diepe slaap te vallen tot 7 uur.

Ik kon niet meer slapen en moest denken aan ruim een jaar geleden, toen ik mijn jongste mannetje voor het eerst naar de basisschool bracht. Toen kon ik nog niet bedenken dat hij nu al naar groep 3 zou gaan. Een beetje melancholiek bedacht ik me dat het eigenlijk veel te snel gaat. Maar daar heeft Toine geen boodschap aan.

Om acht uur stond hij, met z'n nieuwe rugzak, klaar voor de deur. Gewassen en gestreken, klaar voor de Nieuwe Wereld. In z'n rugtas een echt etui, met pennen. Want in groep 3 mag je natuurlijk Schrijven!
En wat had hij er zin in. Toen de deur van de school open ging, was hij als eerste in z'n nieuwe klas. Nadat hij z'n nieuwe juf, die hij al kende omdat ze vorig jaar zijn broer lesgaf, een hand had gegeven, ging hij zitten. Daar zat hij dan, achter z'n eigen tafel, op z'n eigen stoel. Daar had hij het afgelopen zomer al zo vaak over gehad: die eigen tafel. Het toppunt van zelfstandigheid.

's Middags kwam hij stuiterend terug op z'n fiets. Aan tafel vertelde hij trots dat hij met lezen 'een zonnetje' was en voor rekenen ook een Pluspunter-boek had gekregen. Om met een serieuze toon aan zijn broer uit te leggen: 'Dat is voor een niveautje hoger'. Natuurlijk wist Jens dit al.

Bij het naar bed brengen, vroeg ik hem of hij het spelen niet miste, in groep 3. Eigenlijk was dat niet zo, zei hij, er waren genoeg leuke spelletjes in de klas. "En ik leer nu veel meer, dat vind ik veel leuker dan de autohoek.' Maar wat was nou het allerleukste in groep 3? Rekenen, lezen, schrijven? Hij antwoordde, met glimmende ogen: "Mijn eigen laatje!"