woensdag 12 juni 2013

Posttraumatisch

Ik werk in de media en krijg daarom regelmatig, via via, persberichten over nieuwigheden. Zo ook vandaag. Via mijn collega, die uiteraard weet dat Jens ADHD heeft, kreeg ik een persbericht over een nieuwe, 'revolutionaire' oplossing voor ADHD-patienten. "Wellicht iets voor jouw zoon", mailde hij me.

Nieuwsgierig geworden, opende ik de mail. Het bericht bleek afkomstig van twee orthopedagogen/psychologen die de oplossing hadden gevonden om ADHD te genezen. Uiteraard, zo meldden zij, zonder medicatie. Want medicatie staat gelijk aan harddrugs. Die we onze kinderen ab-so-luut niet mogen geven.

Natuurlijk hebben wij 1,5 jaar geleden, toen bij Jens ADHD werd vastgesteld, heel goed nagedacht over het al dan niet geven van medicijnen. En hebben we ons verdiept in de beschikbare onderzoeken en informatie opgevraagd bij een psychiater. Uiteindelijk besloten we het te gaan proberen. En wat knapte Jens er ontzettend van op! Het 'rookgordijn' kwam omhoog en we hadden eindelijk écht contact met onze zoon. Hij zag, niet meer afgeleid door de drukte in z'n hoofd, wat er om hem heen gebeurde en maakte spontaan veel meer contacten met leeftijdsgenoten. Het meest bijzonder was zijn eigen uitspraak: 'Eindelijk kan ik alle gedachten in mijn hoofd in laatjes stoppen. Dat maakt het een stuk rustiger.' We zijn nog steeds elke dag blij met de medicatie.

Uiteraard sta ik ook open voor andere behandelingen, dus las ik het persbericht verder. Wat blijkt? Deze twee therapeuten hebben ontdekt waar ADHD vandaan komt: een niet goed verwerkte posttraumatische stressstoornis! Ook een bindingsstoornis zou aan de grondslag liggen van ADHD. Alleen met zéér intensieve therapie, die alleen bij hen gevolgd kon worden, zouden deze kinderen nog 'gered' kunnen worden.

Ik heb het bericht niet helemaal gelezen, zo verbolgen was ik over de inhoud. Ik kreeg weer het gevoel dat mij vijf jaar geleden bekroop, toen de borstvoeding niet helemaal lukte. De 'borstvoedingsmaffia' maakt nu plaats voor de ADHD-maffia.

Maar op het ontbijtbord van Jens ligt morgen gewoon weer een pilletje. En hij gaat huppelend naar school.