maandag 17 juni 2013

Geheimtaal

Jens heeft sinds dit schooljaar huiswerk. De ene keer is dat het oefenen van woorden voor het dictee, de andere keer zijn het wat rekensommen. Deze week had hij een blad met sommen meegekregen. Niet dat we ze meteen hadden gedetecteerd: toen ik afgelopen vrijdag zijn rugtas uitpakte, puilde 'ie uit van de papieren. Er zaten stapels schriften en werkbladen in en toevallig kwam ik daartussen een nog niet ingevuld vel papier tegen. 'O ja', zei Jens achteloos. 'Dat is huiswerk'. Het is ook zo'n chaoot!

Vanavond stond dus keurig op het planbord geschreven dat hij zijn huiswerk moest maken. Zuchtend zette hij zich aan zijn werk. Het waren simpele rijtjes sommen, die in geen enkel opzicht moeilijk waren. Het enige waar hij moeite mee had was om leesbaar de antwoorden op te schrijven. Dat is iets wat hij absoluut niet interessant vindt, een leesbaar handschrift.

Ook de rijtjes sommen konden hem niet boeien. Hij dreunde de antwoorden makkelijk op, maar kon zichzelf er niet toe zetten om de antwoorden op te schrijven. Uiteindelijk waren de sommen na twintig minuten, met veel gezucht en gesteun, af.

Toen ik daarna vroeg naar dat andere werkblad, dat nog niet ingevuld was, lichtten zijn ogen op. Dat was Kien, een verrijkingsmethode voor rekenen. Dit keer ging het over het ontcijferen van geheimtaal, het kraken van een code. Toen hij eenmaal doorhad hoe dit werkte, leek hij vleugels te krijgen. Hij bleef maar zoeken naar de sleutels en loste moeiteloos de opgaven op. Wat heerlijk om hem zo te zien!
Dit past precies in het plaatje van hoogbegaafde kinderen: automatiseren vinden ze zinloos, maar als het moeilijker wordt, dán wordt het leuk.

Jens vroeg of we morgen wéér geheimtaal gingen ontcijferen. Ik bedenk met liefde een nieuw alfabet voor hem.