woensdag 20 november 2013

Chaos

Jens is altijd druk in zijn hoofd. De gedachten vliegen van links naar rechts en hij heeft het ene 'werkje' nog niet af of het andere lonkt alweer. Niet zelden raffelt hij daardoor zijn schoolwerk af en maakt hij onnodige fouten. Zijn handschrift bestond twee jaar lang uit onleesbare hierogliefen, een geheimtaal was er niets bij. Heel langzaam begint dat nu te verbeteren, al zal hij nooit een schoonschrijver worden. Die drukte en chaos heeft natuurlijk alles te maken met zijn ADHD, maar uit ervaringen van andere ouders en de ervaren juffen bij ons op school hoor ik ook dat dit een typisch 'hb trekje' is.
Zo kan het dus gebeuren dat Jens in een winter zes keer zijn handschoenen kwijtraakt. Of, zoals afgelopen week, drie keer op rij vergeet om zijn gymtas mee te nemen naar huis. Met als gevolg dat ik op 1 dag drie tassen met stinkende kleren en handdoek én een tas met spullen van het schoolontbijt, dat al drie dagen in de klas stond, in mijn handen krijg gedrukt. Zijn juf kijkt me lachend aan en ik verzucht: 'Als hij zijn kont niet vast had zitten, vergat hij die ook nog'. Om daarna mij bezelf te denken: volgens mij zei mijn vader dat vroeger óók altijd bij mij.

Doordat ik ook behoorlijk chaotisch ben, probeer ik ons drukke leven goed te structureren, met planborden en electronische agenda's. Dat dit geen waterdicht systeem was, merkte ik maandag.
Ik wilde een ochtend thuiswerken nadat ik de kinderen naar school had gebracht. De twee jongens zaten keurig in hun eigen klas en ik stond op het punt om naar huis te gaan, toen Jens voor me stond. Hij begon te lachen. "Uh, mam, het is maandagochtend. Dan moet ik toch naar de Plusklas?" Het duurde even een seconde voordat het kwartje viel: Jens moet elke maandagochtend naar de andere kant van ons dorp voor de Plusklas. Helemaal vergeten!
We sprongen snel op de fiets en sprintten naar de andere kant van het dorp. Precies op tijd kwamen we, hijgend, aan bij de Plusklas. Jens vond het ontzettend grappig en ik uiteindelijk ook. We hebben hard gelachen om zóveel chaos van ons allebei.
Op de terugweg dacht ik: die appel en die boom, dat kon wel eens kloppen...