maandag 29 september 2014

Schoolplein

Het was al als een lopend vuurtje over het schoolplein gegaan, hoorde ik vorige week, dat Jens naar een andere school was gegaan. Iedere ochtend zet ik eerst Toine af voor de (nog dichte) deuren van zijn school, om vervolgens met Jens verder te fietsen naar zijn school, een kwartiertje verderop.
En dat valt natuurlijk op. Het kan een paar keer gebeuren dat een kind naar de huisarts of tandarts moet, maar na twee weken kreeg ik toch vragen van andere ouders. Uiteraard vragen ze waarom Jens naar een andere school gaat. En ik, toch altijd nog voorzichtig in het gebruiken van het woord 'hoogbegaafd' leg dan omslachtig uit dat hij op deze school niet écht op z'n plek zat.

Je schreeuwt het ook niet van de daken, dat je kind naar een andere school gaat verplaatsen . Want dat het niet lukt op de eerste school, die je zorgvuldig hebt uitgekozen toen hij nog maar 1,5 jaar was, is toch een teleurstelling. Niet dat de school er ook maar iets aan kon doen, want ze hebben veel gedaan voor onze jongens, maar het was helaas niet de beste omgeving voor Jens. We hoopten dat hij beter zou aarden in een omgeving met 'gelijksgestemde' kinderen.

Die hoop lijkt nu uit te komen. Jens heeft het enorm naar zijn zin op zijn nieuwe school. Al na twee weken leek het erop alsof hij al jarenlang níets anders deed. Hij kan het ontzettend goed vinden met de juf en hij blijkt ook veel harder te werken dan op zijn oude school. De juf, die enorm veel ervaring heeft met hoogbegaafde kinderen, lijkt op de juiste 'knoppen' te drukken om Jens aan het werk te krijgen.

Het échte bewijs dat Jens hier op z'n plek is, kwam al na twee weken. Uit zijn schooltas viste hij, glimmend van trots, de uitnodiging voor een kinderfeestje. Van een jongetje dat hij nog maar nét kent. Ik weet niet wie er blijer was: hij of ik!