Al vanaf het moment dat ik zwanger was, nu bijna tien jaar geleden, werd het ineens een 'item': bleef ik wel of niet werken en zo ja, hoeveel? Nu was het vooral voor de buitenwereld een belangrijk thema, zelf vond ik het nauwelijks waard om erover na te denken. Natuurlijk bleef ik werken, net als mijn man. Ik wilde mezelf blijven ontwikkelen en een goed rolmodel voor mijn kinderen zijn. Jan en ik zouden allebei evenveel blijven werken, vier dagen, én samen voor onze kinderen zorgen.
Heel regelmatig heb ik dit idee moeten verdedigen, vooral op feestjes en partijen bij mijn familie. Daar is nog niet iedereen even vooruitstrevend. Heel wat tantes en vriendinnen van mijn moeder mompelden dat ze 'vier dagen wel heel erg veel' vonden en gaven mijn man bijna een staande ovatie omdat hij één dag minder ging werken.
Een aantal jaren bleef het redelijk stil over dit thema. Totdat onze jongens op school op gingen vallen en beide mannen na een rits onderzoeken, gesprekken en behandelingen, 'bijzonder' bleken te zijn. Ik kwam steeds vaker in gesprek met ouders die ook kinderen hadden die hoogbegaafd waren, ADHD hadden of andere 'labels'. Heel regelmatig hoorde ik dat zij niet of heel weinig werken omdat dat niet te combineren is met bijzondere kinderen. Een moeder zei laatst letterlijk tegen Jan op het schoolplein: 'Nee, ik ben gestopt met werken, want met twee hoogbegaafde kinderen is dat niet te doen.'
Het zette me aan het denken. Is dat echt zo? Wat zegt dit over onze situatie? Ten eerste weet ik dat het met onze jongens over het algemeen goed gaat. Ze functioneren, met de nodige begeleiding, goed, we kunnen ze over het algemeen overal mee naar toe nemen en ze zitten op school redelijk goed op hun plek. Maar ook wij hebben regelmatig afspraken met de psychiater voor medicatie, zitten vaak op school om te bespreken hoe ze extra kunnen worden uitgedaagd en hebben dubbele oudertaken omdat ze beiden op andere scholen zitten. Om over voorstellingen, kerstvieringen en open ochtenden op twee scholen maar te zwijgen.
Ik heb gelukkig een flexibele baan, waardoor het mij lukt om 's middags om drie uur bij een schoolgesprek aanwezig te zijn en Jan probeert dit ook zoveel mogelijk. En andere afspraken zijn ook vaak wel te plooien om onze werktijd heen. Daarnaast vertellen we onze kinderen dat niet altijd álles kan. Dat papa en mama niet áltijd aanwezig kunnen zijn. Ik vind dat niet erg, vind dat ze ook met teleurstellingen moeten leren omgaan.
Ik wil absoluut niemand veroordelen, want ik wéét dat er gezinnen zijn die het een stuk zwaarder hebben dan wij. Maar ik wil ook laten zien dat het wél kan. Dat je met een beetje nuchterheid en flexibiliteit een heel eind komt. Zélfs met deze bijzondere kinderen!
