woensdag 11 februari 2015

What you see is what you get

Op mijn werk hebben we het er regelmatig over, als we het over computersystemen hebben: what you see is what you get, ook wel WYSIWYG, voor echte nerds.

Thuis hebben we ook een WISIWYG; een kind aan wie je in één oogopslag ziet hoe de wind waait. Is Toine vrolijk, dan stuitert hij de hele dag de kamer door, hangt 'ie op de kop op de bank, en maakt hij véél lawaai. Als hij moe is, is dat ook meteen duidelijk, dan is hij hangerig en slaapt hij snel. En een verdrietige bui was ook altijd duidelijk te herkennen.
Sinds een aantal maanden heeft 'ie een nieuwe emotie aan zijn arsenaal toegevoegd. Toine is namelijk heel snel boos en gefrustreerd. Als hij zijn zin niet krijgt, wordt hij boos. En dat laat meneer dan ook duidelijk merken. Hij begint te mokken, te stampvoeten en de armen gaan over elkaar. Hij stampt boos naar boven, lardeert zijn boosheid met een paar flinke scheldwoorden (géén idee waar hij ze oppikt, maar hij heeft er een feilloos geheugen voor) en slaat met de deuren. Bijna altijd wordt zo'n bui gevolgd door een enorme huilbui. Hij is dan zó verdrietig!

Op onze vraag wát er dan aan de hand is, kan hij eigenlijk geen antwoord geven. Is er met vriendjes of op de BSO iets aan de hand, gaat het op school niet goed? Hij kan het ons niet vertellen. Het enige wat er, tussen enorme uithalen, af en toe uit komt, is dat het op school véél te makkelijk is en dat hij te vaak straf krijgt. Nu wéten we dat Toine met zijn drukke gedrag af en toe behoorlijk lastig kan zijn in de klas, maar de vraag is natuurlijk wat de oorzaak is. Vertoont hij dat gedrag uit pure verveling? Of is dat niet zo en is er toch iets anders aan de hand?

Volgende week hebben we, op ons verzoek, een gesprek met de leerkracht en IB'er om te kijken wat er aan de hand is en of we er iets aan kunnen doen.

We willen namelijk zo graag dat lachende gezicht vaker zien...

maandag 9 februari 2015

Huiswerk

Jens krijgt, in groep 6, steeds meer huiswerk. Afgelopen weekend was wel een (voorlopig) hoogtepunt. Hij had een werkstuk dat afmoest en hij nam vrijdag een rekenboekje mee waarin hij nog acht pagina's met breuken, procentsommen en andere ingewikkelde berekeningen moest maken. Maandag moest het af.

Bij een kind als Jens, dat én een enorm gat heeft tussen zijn verbale en performale intelligentie én ADHD heeft, betekent veel huiswerk voor hem ook veel huiswerk voor papa en mama. Want hoe intelligent Jens ook is, het lukt hem vaak niet om de opdracht zelf te interpreteren en vervolgens zodanig geconcentreerd te blijven dat hij een rijtje sommen zelf kan maken.
Dat betekent dat er eigenlijk altijd iemand bij moet blijven zitten en hem letterlijk bij de les moet houden. Na twee sommen is namelijk dat boekje dat op tafel ligt wel héél interessant. Of moet 'ie nodig naar de wc of drinken pakken, met de verklaring: 'Het is belangrijk om in beweging te blijven'.

Afgelopen weekend hebben Jan en ik om beurten dus een aantal uren bij Jens gezeten om hem te begeleiden bij zijn huiswerk. Daardoor liep mijn planning, met wasjes draaien en het huis poetsen, natuurlijk behoorlijk in de soep.

Maar wat was hij trots toen hij gisteravond al z'n werk af had. En wij waren erg trots op hem. Dan maar even een minder schoon huis!