tag:blogger.com,1999:blog-45152966308177340352024-03-14T05:39:41.233+01:00TjongeJongensEen nuchtere kijk op ons hectische leven met twee slimme én drukke jongens..Tjongejongenshttp://www.blogger.com/profile/02595716211350534046noreply@blogger.comBlogger41125tag:blogger.com,1999:blog-4515296630817734035.post-16633651906470928612015-10-07T13:41:00.003+02:002015-10-07T13:41:45.318+02:00PillenparadeSoms is het best handig om, als je (hoog) begaafde kinderen met AD(D)H hebt, zelf ook niet al te dom te zijn. Ik ben (gelukkig) niet hoogbegaafd, dus ze hebben het niet van mij, maar met een universitair diploma op zak beschouw ik mezelf in ieder geval als intelligent. Dat ik daarnaast voor mijn werk ook regelmatig in (para)medische kringen verkeer, is ook erg handig.<br />
<br />
Vooral nu we volop beland zijn in de pillenparade. Toines medicatie moet worden gewijzigd, hij gaat van een pil die zes uur werkt, naar een preparaat dat twaalf uur lang rust in z'n hoofd en lijf moet geven. Daartoe gaan we deze week beginnen met Concerta 27 mg en de week daarop verhogen we de dosering naar 36 mg. Dan is het kijken waarop hij het beste reageert. <br />Ook Jens heeft een hogere dosering van zijn medicatie nodig. Zijn leerkracht en intern begeleider signaleerden de laatste maanden weer veel onrust en minder concentratie bij hem. Ook thuis zagen we meer lichamelijke onrust. Zijn medicatie was de laatste 1,5 jaar ook niet gewijzigd, terwijl hij wel flink is gegroeid. In overleg met de psychiater gaan we zijn medicatie iets ophogen; de dosering bestaat uit twee verschillende pillen, die samen voor verbetering moeten zorgen.<br />
<br />
Dus toog ik van de week naar de apotheek met een handvol recepten. Het meisje achter de balie, toevallig een stagiair, kwam er niet uit. Al die verschillende pillen met dezelfde dosering van hetzelfde merk, voor twee jongens met dezelfde achternaam, maar verschillende geboortedata. Gelukkig kon ik haar, inmiddels zelf al bijna een apotheker, helpen om wat opheldering te verschaffen en uitleg te geven. En ging ik na drie kwartier met een tas vol potjes (en een lege portemonnee) weer huiswaarts.<br />
<br />
Mocht ik het zelf niet meer weten, dan zijn de jongens ook op de hoogte van hun medicatielijst. Toen Jens, als 7-jarige, door de psychiater werd gevraagd of hij wist wat voor medicijntjes hij kreeg, antwoordde hij met een uitgestreken gezicht: 'Ja hoor, 's ochtends neem ik Concerta 27 milligram en 's avonds melatonine 1 milligram'. <br /><br />
Best handig, die combinatie van drukke én slimme kinderen! <br />
<br />Tjongejongenshttp://www.blogger.com/profile/02595716211350534046noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4515296630817734035.post-91632998844562917962015-10-01T21:35:00.000+02:002015-10-01T21:46:44.024+02:00Rembrandt en het metriek stelselTot voor kort was het aan tafel vaak onrustig. Beide jongens wilden hun verhaal over school kwijt, ze praatten door elkaar, er werd geklaagd over het eten en er was weinig aandacht voor elkaar. Van de week leek er ineens een omslag. Wat was het heerlijk aan de keukentafel....<br />
<br />
Onze beide jongens hebben de methode Nieuwsbegrip voor begrijpend lezen. Uiteraard op hun eigen niveau, maar het thema is voor beiden hetzelfde. Iedere week is er een ander actueel thema, waarbij ze een tekst krijgen, waarover vragen worden gesteld. Jens vond het altijd al erg interessant, Toine hoorden we er minder over.<br />
<br />
Tot afgelopen woensdag. Toine vertelde aan tafel enthousiast dat er in Frankrijk een 'hele rijke man' was die twee hele dure schilderijen van Rembrandt boven zijn bed had hangen. Nederland wilde die schilderijen kopen voor een bedrag waarvan je wel een heel dorp kon kopen, of twee hele dure voetballers. Jens haakte er enthousiast op in; jazeker, ook hij had die tekst gelezen. Hij vertelde over de rondleiding in het Rijksmuseum, waarbij hij de Nachtwacht had gezien en veel verhalen had gehoord. En het Melkmeisje, van Vermeer.<br />
<br />
Toine vroeg zich af of er ook schilderijen hingen van die schilder, die zijn oor had afgeknipt. Maar natuurlijk, verzekerde zijn broer hem, ook Vincent van Gogh hing daar. Ze praatten nog even verder over de verschillende kunstenaars en het feit dat ze graag nog eens naar het Rijksmuseum wilde gaan. Wij keken glimlachend toe. <br />
<br />
De volgende avond vertelde Toine dat hij op Squla, dat ze sinds kort hebben, vragen had gekregen over decimeters, meters en centimeters. Papa had hem uitgelegd hoe dat in elkaar zat. Jens begon te zuchten: dat is het metriek stelsel. Daar zijn ze op school druk mee bezig. Zo makkelijk! Om de beurt noemden ze de verschillende stappen op, van kilometer tot micrometer. En ondertussen ging het eten heel gemakkelijk naar binnen.<br />
<br />
Heerlijk om te zien dat er langzamerhand ruimte ontstaat voor dit soort gesprekken. En dat de jongens elkaar vinden in hun onstilbare kennishonger. <br />
<br />Tjongejongenshttp://www.blogger.com/profile/02595716211350534046noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4515296630817734035.post-12114730519372598792015-09-20T22:10:00.000+02:002015-09-20T22:10:01.281+02:00Ruzie in de keetStel je voor; je hebt ADD en je hoofd zit de hele dag vol stemmetjes, liedjes en ingewikkelde gedachten. Het enige wat je, na een inspannende dag op school en de BSO wilt, is rust aan je hoofd. Met een boekje op de bank of met muziek op je koptelefoon op bed liggen. Even niets aan je hoofd.<br />
En dan komt je broertje binnen. Een jongetje dat de hele dag stuitert. Dat continu aan je zit. Die de hele tijd discussies wil aangaan over van alles. En daar niets aan kan doen, omdat hij nou eenmaal ADHD heeft.<br />
Omdat jij en je broertje óók nog eens superintelligent zijn, gaan jullie graag de discussie aan. Totdat jullie het niet eens lijken te worden en de boel ontploft. Dan wordt het schreeuwen, schoppen en slaan. <br />
<br />
Dit beeld is niet fictief, het komt bij ons thuis helaas vaak voor. Onze jongens, allebei met een totaal verschillend karakter, botsen vaak. Héél vaak. Meerdere keren per dag is het slaan en schoppen. En wij laten het ze soms zelf uitvechten, maar vaak moeten we ook tussenbeide komen. Dat is dodelijk vermoeiend, iedere keer weer.<br />
<br />
Vrijdag liep het weer uit de hand, om een eenvoudige aanleiding. Nadat de partijen waren gescheiden, zat ik bij Jens op het bed om het nog eens te bespreken. Ik legde hem uit dat Toine nog zo jong is, dat hij nu nog alleen aan zichzelf kan denken. Dat hij, als 10-jarige, inmiddels empathie kan tonen, zich kan inleven in een ander. Dat Toine maar één kant van de verhoorspiegel ziet, maar dat hij wel die twee kanten ziet. En dat het dan goed is om af en toe éven uit de weg te gaan, niet meteen de confrontatie aan te gaan.<br />
<br />
Vanmiddag speelden ze, voor het eerst sinds tijden, weer samen. Ze hakten dinofossielen uit een blok gips. Door ervaring wijzer geworden, maakten we van tevoren afspraken over wie wanner aan de beurt was, compleet met timer erbij. Na tien minuten besloten ze dat de timer niet meer nodig was. Ik hoorde Toine op een gegeven moment zeggen dat hij nu écht die bijtel wilde. Jens antwoordde meteen dat dit niet volgens de afspraak was. Maar meteen daarna zei hij: 'Oke dat is goed!' En ze speelden rustig verder. Het ging zowaar een uur lang goed.<br />
<br />
Vanavond complimenteerde ik Jens, dat hij zo goed had samengespeeld met zijn broertje en dat hij zich zo goed had ingeleefd. Hij antwoordde dat Toine hem daarna óók een paar keer zijn zin had gegeven. Dat het daardoor heel goed ging. En dat het vandaag een leuke dag was, samen met zijn broertje. Ik ben trots op mijn jongens! <br />
<br />Tjongejongenshttp://www.blogger.com/profile/02595716211350534046noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4515296630817734035.post-52895652964957735612015-09-08T22:13:00.002+02:002015-09-08T22:13:28.226+02:00PillendoosjesEn toen stonden er ineens twee pillendoosjes op de keukentafel, bij het ontbijt. Voor de één Concerta, voor de ander Equasym. Beide pilletjes met dezelfde stof. De stof die ze rust in hun hoofd moet geven én hen van een rem voorziet.<br />
<br />
Twee jongens met AD(H)D. Het was even slikken, toen we twee weken geleden de diagnose van Toine kregen: ADHD in de impulsieve-hyperactieve vorm. Precies de andere vorm dan die van Jens, die de concentratiestoornis heeft. 'Gefeliciteerd, jullie hebben het hele ADHD-spectrum in huis', grapte de sociaal-psychiatrisch verpleegkundige, met wie een gesprek hadden. Ik houd wel van dat soort nuchtere humor. Daarmee maak je het niet al te zwaar.<br />
Toch viel het me zwaarder dan ik dacht. Al die tijd hadden we al het donkerbruine vermoeden dat Toine óók ADHD zou hebben, maar een daadwerkelijke diagnose is toch anders.<br />
<br />
We zagen al een jaar lang dat Toine minder goed in zijn vel zat. Hij was heel vaak boos of verdrietig. Vertelde dat er een vulkaan in zijn hoofd zat, die iedere keer ontplofte. Op school stond hij regelmatig op de gang omdat hij impulsief het antwoord door de klas riep, niet kon blijven zitten en zich liet afleiden door andere kinderen. En thuis, thuis merkten we dat we hem steeds vaker negatief benaderden om zijn drukke, impulsieve gedrag. We wilden die negatieve spiraal doorbreken. Daarom zochten we hulp.<br />
<br />
We hopen dat we Toine kunnen helpen met de medicatie. Natuurlijk hebben we daar goed over nagedacht en onderzoek gedaan naar de voor- en nadelen. Een gesprek met de psychiater gevoerd. Maar het beste bewijs zit iedere ochtend aan onze keukentafel: Jens enorm is opgeknapt door zijn medicijnen. Hij is helderder, beter aanspreekbaar, kan zich beter concentreren en heeft ruimte in zijn hoofd voor sociale contacten. Bij Toine spelen er andere problemen, maar we hopen dat het middel ook voor hem gaat werken.<br />
<br />
Tegelijkertijd proberen we op school en thuis op een andere manier met hem om te gaan. Zijn juffen geven hem beweegkaartjes, hij krijgt een plek voorin de klas en er wordt een handelingsplan gemaakt. Thuis geven we hem (nog meer) structuur, proberen we duidelijker te communiceren en hem voldoende beweging te geven. Maar het allerbelangrijkste is dat we steeds meer gaan beseffen dat het geen onwil, maar onkunde is. <br />
<br />
Is zo'n diagnose toch nog ergens goed voor...<br />
<br />
<br />
<br />Tjongejongenshttp://www.blogger.com/profile/02595716211350534046noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4515296630817734035.post-60653363827984160422015-04-29T20:50:00.000+02:002015-04-29T20:50:50.725+02:00Het hele spectrumVijf jaar geleden stond de term ADHD voor mij voor 'alle dagen heel druk'. Het is eigenlijk het beeld dat iedereen heeft, die zelf nog niet mee te maken heeft gehad met deze aandoening. Drukke, springerige kinderen die op geen enkele manier te handhaven zijn. <br />
<br />
Toen bij Jens drie jaar geleden ADHD werd vastgesteld, kwam dat als een flinke verrassing. Natuurlijk, hij was erg dromerig en snel afgeleid, en bovendien vaak aan het friemelen en wiebelen. Maar tegelijkertijd was hij ook een echte denker, rustig en verlegen. Geen standaard ADHD-kind. We kregen uitleg van de psycholoog dat ADHD een heel breed spectrum kent. Enerzijds is dat de concentratiestoornis, maar ook veel ADHD-patiënten kennen motorische onrust. Aan de andere kant staat het gebrek aan impuscontrole en het 'drukke gedrag'. <br />
<br />
De laatste maanden heeft ook Toine het onderzoekstraject doorlopen. Hij liep, ondanks zijn intelligentie, vast op school. Wist niet hoe hij zijn taakjes moest aanpakken, was erg onrustig in de klas en moest continu afgeremd worden. Ook thuis liep het niet lekker: Toine was voortdurend boos, opstandig en verdrietig. Uit het eerste psychologische onderzoek blijkt dat er óók bij Toine sterke aanwijzingen zijn voor een concentratiestoornis, of ADHD. Bij hem zit het 'm vooral in het andere deel van het spectrum: de impulscontrole, het drukke gedrag en de oneindige energie die hij niet goed kan kanaliseren.<br />
<br />
Zo hebben we dus straks misschien wel het héle ADHD-spectrum in ons gezin. En hoewel we, door de ervaring die we met Jens hebben opgedaan, al veel weten over de aandoening, is dit weer een heel nieuw gezichtspunt.<br />
We gaan dus verder met de onderzoeken en gaan ook bij Toine kijken hoe we de puzzelstukjes in elkaar kunnen leggen. <br />
<br />Tjongejongenshttp://www.blogger.com/profile/02595716211350534046noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4515296630817734035.post-41625656604789321692015-03-02T21:25:00.000+01:002015-03-02T21:25:33.874+01:00OpgebloeidJens was op zijn vorige school een muurbloempje. Viel niet bijzonder op, slaagde erin om regelmatige 'onder te duiken' voor de juf en zichzelf onzichtbaar te maken. Hij vond het lastig om hulp te vragen aan de juf en zocht het contact met klasgenoten nauwelijks op.<br />
<br />
Dit was voor ons de voornaamste reden om hem van school te laten wisselen. Op de school met onderwijs voor hoogbegaafde kinderen zou hij, zo hoopten we, meer aansluiting vinden bij 'gelijkgestemde kinderen', en er zou meer aandacht zijn voor het 'leren leren'. Maar wat was het moeilijk, om die beslissing voor hem te nemen.<br />
<br />
Nu we een half jaar onderweg zijn, kunnen we niet anders zeggen dat dat dit een gouden zet is geweest. Jens stapt iedere ochtend zonder probleem op de fiets, om ruim een kwartier, door weer en wind, naar school te fietsen. Hij komt breed lachend thuis, vol met verhalen over de lessen en zijn klasgenoten. Moppert regelmatig om de hoeveelheid huiswerk (alles wat hij in de les niet afkrijgt, krijgt hij mee naar huis), maar maakt het wél. Hij wil werken en doet zijn best voor zijn juf. Met haar heeft hij een goede band, hij durft dingen te vragen en ze hebben veel lol samen.<br />
Hij krijgt extra begeleiding vanuit zijn rugzakje en ook deze IB'er ziet hem op veel fronten vooruit gaan. <br />
<br />
Op sociaal gebied zien we hem met sprongen vooruit gaan; hij maakt speelafspraken, heeft af en toe een kinderfeestje en spreekt zelfs met klasgenoten af om samen naar huis te fietsen.<br />
<br />
Wat een verschil met dat muurbloempje van een jaar geleden. Over wie ik me bijna dagelijks zorgen maakte. Zou hij het wel redden, straks in de 'grote boze wereldd?<br />
Ik krijg er steeds meer vertrouwen in, dat hij het gaat redden. Hij bloeit helemaal op, ons kind.<br />
<br />
Wat zijn wij blij met de keuze die we een jaar geleden hebben gemaakt! Tjongejongenshttp://www.blogger.com/profile/02595716211350534046noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4515296630817734035.post-36072400359913149472015-02-11T17:02:00.000+01:002015-02-11T17:02:55.024+01:00What you see is what you getOp mijn werk hebben we het er regelmatig over, als we het over computersystemen hebben: <i>what you see is what you get,</i> ook wel <i>WYSIWYG</i>, voor echte nerds.<br />
<br />
Thuis hebben we ook een WISIWYG; een kind aan wie je in één oogopslag ziet hoe de wind waait. Is Toine vrolijk, dan stuitert hij de hele dag de kamer door, hangt 'ie op de kop op de bank, en maakt hij véél lawaai. Als hij moe is, is dat ook meteen duidelijk, dan is hij hangerig en slaapt hij snel. En een verdrietige bui was ook altijd duidelijk te herkennen.<br />
Sinds een aantal maanden heeft 'ie een nieuwe emotie aan zijn arsenaal toegevoegd. Toine is namelijk heel snel boos en gefrustreerd. Als hij zijn zin niet krijgt, wordt hij boos. En dat laat meneer dan ook duidelijk merken. Hij begint te mokken, te stampvoeten en de armen gaan over elkaar. Hij stampt boos naar boven, lardeert zijn boosheid met een paar flinke scheldwoorden (géén idee waar hij ze oppikt, maar hij heeft er een feilloos geheugen voor) en slaat met de deuren. Bijna altijd wordt zo'n bui gevolgd door een enorme huilbui. Hij is dan zó verdrietig!<br />
<br />
Op onze vraag wát er dan aan de hand is, kan hij eigenlijk geen antwoord geven. Is er met vriendjes of op de BSO iets aan de hand, gaat het op school niet goed? Hij kan het ons niet vertellen. Het enige wat er, tussen enorme uithalen, af en toe uit komt, is dat het op school véél te makkelijk is en dat hij te vaak straf krijgt. Nu wéten we dat Toine met zijn drukke gedrag af en toe behoorlijk lastig kan zijn in de klas, maar de vraag is natuurlijk wat de oorzaak is. Vertoont hij dat gedrag uit pure verveling? Of is dat niet zo en is er toch iets anders aan de hand?<br />
<br />
Volgende week hebben we, op ons verzoek, een gesprek met de leerkracht en IB'er om te kijken wat er aan de hand is en of we er iets aan kunnen doen.<br />
<br />
We willen namelijk zo graag dat lachende gezicht vaker zien...Tjongejongenshttp://www.blogger.com/profile/02595716211350534046noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4515296630817734035.post-32262869658067524132015-02-09T13:51:00.001+01:002015-02-09T13:51:30.944+01:00HuiswerkJens krijgt, in groep 6, steeds meer huiswerk. Afgelopen weekend was wel een (voorlopig) hoogtepunt. Hij had een werkstuk dat afmoest en hij nam vrijdag een rekenboekje mee waarin hij nog acht pagina's met breuken, procentsommen en andere ingewikkelde berekeningen moest maken. Maandag moest het af.<br />
<br />
Bij een kind als Jens, dat én een enorm gat heeft tussen zijn verbale en performale intelligentie én ADHD heeft, betekent veel huiswerk voor hem ook veel huiswerk voor papa en mama. Want hoe intelligent Jens ook is, het lukt hem vaak niet om de opdracht zelf te interpreteren en vervolgens zodanig geconcentreerd te blijven dat hij een rijtje sommen zelf kan maken.<br />
Dat betekent dat er eigenlijk altijd iemand bij moet blijven zitten en hem letterlijk bij de les moet houden. Na twee sommen is namelijk dat boekje dat op tafel ligt wel héél interessant. Of moet 'ie nodig naar de wc of drinken pakken, met de verklaring: 'Het is belangrijk om in beweging te blijven'. <br />
<br />
Afgelopen weekend hebben Jan en ik om beurten dus een aantal uren bij Jens gezeten om hem te begeleiden bij zijn huiswerk. Daardoor liep mijn planning, met wasjes draaien en het huis poetsen, natuurlijk behoorlijk in de soep.<br />
<br />
Maar wat was hij trots toen hij gisteravond al z'n werk af had. En wij waren erg trots op hem. Dan maar even een minder schoon huis!Tjongejongenshttp://www.blogger.com/profile/02595716211350534046noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4515296630817734035.post-35074439635042705922014-12-03T21:27:00.000+01:002014-12-03T21:27:03.996+01:00Op sokken naar schoolHet meest hectische moment van de dag is bij ons, zoals in veel gezinnen, de ochtendspits. Nadat we nét iets te laat zijn opgestaan, is het altijd weer haasten om de kinderen, gewassen en gestreken, de deur uit te krijgen. Daarnaast moeten er ook nog broodtrommels worden gevuld, gymtassen gecheckt én moet ik er zelf ook nog enigszins toonbaar uitzien op mijn werk.<br />
Nu is dat normaal al een hele uitdaging, maar met een ADHD'er in huis is het bijna een Olympische sport. Als zijn medicijnen nog niet zijn ingewerkt, is tientallen keren waarschuwen dat ie nu écht zijn sokken aan moet trekken of zijn tanden moet poetsen geen uitzondering. Om maar te zwijgen over die agenda, gymspullen en huiswerkmapjes die standaard vergeten worden.<br />
<br />
Tijdens het schoolgesprek dat we laatst op school hadden, gaf de IB'er als tip om Jens meer verantwoordelijkheid te geven voor dit soort zaken. Want ook al heeft hij ADHD, hij zal het tóch moeten leren om verantwoordelijkheid te nemen voor zijn eigen gedrag en spullen. Naast het bieden van structuur, is het vooral een kwestie van loslaten. Láát hem maar eens (in de zomer) zonder sokken naar school komen. Stuur hem maar eens met ongekamde haren naar school. En laat hem maar te laat komen op school, zei zijn juf. Zij weet immers van de omstandigheden en begrijpt dat het soms extra lastig is in de ochtendspits.<br />
<br />
Ik wéét dat het goed is voor hem, maar kan het zelf nog niet zo goed loslaten. Het heeft even tijd nodig...Tjongejongenshttp://www.blogger.com/profile/02595716211350534046noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4515296630817734035.post-45758866604685739102014-11-29T22:09:00.000+01:002014-11-29T22:09:25.618+01:00Sprongen van tienToine is al vanaf dat hij heel klein was dol op getallen. Toen hij 2 jaar was zag hij al overal cijfers, op zijn derde maakte hij sommen tot tien en in de kleuterklas begon hij met de tientallen. In groep 3, waar hij versneld naar toe ging, vond hij het hoog tijd voor het halen van zijn tafeldiploma. Toen hij dat enthousiast aan de juf kwam vragen, bleek het toch écht de bedoeling dat hij dit in groep 4 pas zou doen. Toine droop teleurgesteld af.<br />
<br />
Uit de IQ-test die we dit jaar hebben laten afnemen, bleek hij inderdaad 'sky high' te scoren op rekenen. De psycholoog raadde dan ook aan om hem zéker extra uitdaging op te geven. Inmiddels had hij wel, naast het standaard rekenboek, het 'plusboek' gekregen. Toch bleef hij maar zeggen dat hij het zo 'makkelijk' vond. Bij het zien van het werkboek, dat hij mee naar huis nam, begreep ik zijn frustratie. Sommen van 19-6 of 'sprongen van 10 maken'. Niet bepaald een uitdaging voor een jongetje dat met zijn broer, tijdens het tanden poetsen, sommen maakt met wortels trekken of het kwadraat uitrekenen.<br />
<br />
Na navraag bij school heeft hij het boek Rekentijgers gekregen, dat meer uitdaging biedt. Maar wat zo jammer is, is dat hij éérst zijn gewone werk moet afmaken, voordat hij de Rekentijgers mag gaan maken. Tot zijn, én onze grote frustratie.<br />
<br />
Zo mag hij maandag weer gewoon sprongetjes van 10 maken. Dat wordt tijdens het tanden poetsen maar weer wat extra moeilijke sommen bedenken. Tjongejongenshttp://www.blogger.com/profile/02595716211350534046noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4515296630817734035.post-43744178889398637292014-11-22T21:19:00.001+01:002014-11-22T21:19:14.796+01:00WerkenAl vanaf het moment dat ik zwanger was, nu bijna tien jaar geleden, werd het ineens een 'item': bleef ik wel of niet werken en zo ja, hoeveel? Nu was het vooral voor de buitenwereld een belangrijk thema, zelf vond ik het nauwelijks waard om erover na te denken. Natuurlijk bleef ik werken, net als mijn man. Ik wilde mezelf blijven ontwikkelen en een goed rolmodel voor mijn kinderen zijn. Jan en ik zouden allebei evenveel blijven werken, vier dagen, én samen voor onze kinderen zorgen.<br />
Heel regelmatig heb ik dit idee moeten verdedigen, vooral op feestjes en partijen bij mijn familie. Daar is nog niet iedereen even vooruitstrevend. Heel wat tantes en vriendinnen van mijn moeder mompelden dat ze 'vier dagen wel heel erg veel' vonden en gaven mijn man bijna een staande ovatie omdat hij één dag minder ging werken.<br />
Een aantal jaren bleef het redelijk stil over dit thema. Totdat onze jongens op school op gingen vallen en beide mannen na een rits onderzoeken, gesprekken en behandelingen, 'bijzonder' bleken te zijn. Ik kwam steeds vaker in gesprek met ouders die ook kinderen hadden die hoogbegaafd waren, ADHD hadden of andere 'labels'. Heel regelmatig hoorde ik dat zij niet of heel weinig werken omdat dat niet te combineren is met bijzondere kinderen. Een moeder zei laatst letterlijk tegen Jan op het schoolplein: 'Nee, ik ben gestopt met werken, want met twee hoogbegaafde kinderen is dat niet te doen.'<br />
Het zette me aan het denken. Is dat echt zo? Wat zegt dit over onze situatie? Ten eerste weet ik dat het met onze jongens over het algemeen goed gaat. Ze functioneren, met de nodige begeleiding, goed, we kunnen ze over het algemeen overal mee naar toe nemen en ze zitten op school redelijk goed op hun plek. Maar ook wij hebben regelmatig afspraken met de psychiater voor medicatie, zitten vaak op school om te bespreken hoe ze extra kunnen worden uitgedaagd en hebben dubbele oudertaken omdat ze beiden op andere scholen zitten. Om over voorstellingen, kerstvieringen en open ochtenden op twee scholen maar te zwijgen.<br />Ik heb gelukkig een flexibele baan, waardoor het mij lukt om 's middags om drie uur bij een schoolgesprek aanwezig te zijn en Jan probeert dit ook zoveel mogelijk. En andere afspraken zijn ook vaak wel te plooien om onze werktijd heen. Daarnaast vertellen we onze kinderen dat niet altijd álles kan. Dat papa en mama niet áltijd aanwezig kunnen zijn. Ik vind dat niet erg, vind dat ze ook met teleurstellingen moeten leren omgaan.<br />
Ik wil absoluut niemand veroordelen, want ik wéét dat er gezinnen zijn die het een stuk zwaarder hebben dan wij. Maar ik wil ook laten zien dat het wél kan. Dat je met een beetje nuchterheid en flexibiliteit een heel eind komt. Zélfs met deze bijzondere kinderen!Tjongejongenshttp://www.blogger.com/profile/02595716211350534046noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4515296630817734035.post-56528232169849923272014-11-12T21:12:00.000+01:002014-11-12T21:12:34.895+01:00Naar de huisartsVorige week bracht de vereniging van huisartsen een nieuw advies uit: kinderen met ADHD moeten in de toekomst worden behandeld door de huisarts. Daarbij moet in alle gevallen worden uitgegaan van opvoedingsadviezen voor de ouders en school en pas op het allerlaatste moment naar medicijnen worden gegrepen.<br />
<br />
Nu heb ik echt veel vertrouwen in onze huisarts, maar inmiddels ben ik er al lang achter dat hij niet veel verstand heeft van ADHD. Dat is niet erg, want hij kan niet alles weten, dus stuurde hij ons met Jens al snel door naar de tweedelijns GGZ. Daar vonden we een psycholoog en psychiater die ons hielpen. Met uitleg, tips én medicatie.<br />
<br />
Want beste beleidsmakers, jullie mogen best eens meekijken in een gezin met een ADHD-kind. Waar je bij een kind (van 9 jaar!) wel zes keer moet zeggen dat hij zich moet aankleden. Maar dat hij, nadat hij een schone onderbroek aan heeft getrokken, écht nog met die knikkerbaan moet spelen en een boekje moet lezen. Waar 's ochtends om acht uur nog een mapje met huiswerk te voorschijn komt, dat díe dag ingeleverd moet worden. Met wie we soms moeilijk contact kunnen krijgen, omdat zijn hoofd zo vol zit. En voor wie je heel regelmatig op school zit om te overleggen over zijn rugzakje: hulp die hij nodig heeft bij het plannen en organiseren van zijn werk.<br />
<br />
En dit kind krijgt precies dezelfde opvoeding als zijn jongere broertje zonder ADHD. Dat broertje is binnen drie minuten klaar met aankleden en heeft altijd een opgeruimde kamer en opgeruimd hoofd.<br />
Beiden jongens krijgen rust en regelmaat, duidelijkheid en structuur. Maar de oudste krijgt daar medicijnen bij. Medicatie waardoor hij, zoals hij zelf zegt: 'alle gedachten in zijn hoofd weer in laatjes kan stoppen'.<br />
<br />
Nu hebben we het geluk dat het heel goed gaat met Jens. Hij reageert goed op de medicatie en wij weten (meestal) hoe we hiermee om moeten gaan. Daarnaast heeft hij een hoog IQ, waardoor hij veel kan compenseren. Maar dat het zo goed gaat, is grotendeels te danken aan de hulp van de gespecialiserde psycholoog en psychiater. En dankzij de medicatie, die we er echt niet zómaar induwen.<br />
Die opvoedingsadviezen mag de huisarts, hoe goed bedoeld ook, houden.Wij geven Jens morgenochtend weer een pilletje! <br />
<br />
<br />Tjongejongenshttp://www.blogger.com/profile/02595716211350534046noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4515296630817734035.post-64863928176755794232014-09-29T18:03:00.002+02:002014-09-29T18:03:53.550+02:00SchoolpleinHet was al als een lopend vuurtje over het schoolplein gegaan, hoorde ik vorige week, dat Jens naar een andere school was gegaan. Iedere ochtend zet ik eerst Toine af voor de (nog dichte) deuren van zijn school, om vervolgens met Jens verder te fietsen naar zijn school, een kwartiertje verderop.<br />
En dat valt natuurlijk op. Het kan een paar keer gebeuren dat een kind naar de huisarts of tandarts moet, maar na twee weken kreeg ik toch vragen van andere ouders. Uiteraard vragen ze waarom Jens naar een andere school gaat. En ik, toch altijd nog voorzichtig in het gebruiken van het woord 'hoogbegaafd' leg dan omslachtig uit dat hij op deze school niet écht op z'n plek zat. <br />
<br />
Je schreeuwt het ook niet van de daken, dat je kind naar een andere school gaat verplaatsen . Want dat het niet lukt op de eerste school, die je zorgvuldig hebt uitgekozen toen hij nog maar 1,5 jaar was, is toch een teleurstelling. Niet dat de school er ook maar iets aan kon doen, want ze hebben veel gedaan voor onze jongens, maar het was helaas niet de beste omgeving voor Jens. We hoopten dat hij beter zou aarden in een omgeving met 'gelijksgestemde' kinderen.<br />
<br />
Die hoop lijkt nu uit te komen. Jens heeft het enorm naar zijn zin op zijn nieuwe school. Al na twee weken leek het erop alsof hij al jarenlang níets anders deed. Hij kan het ontzettend goed vinden met de juf en hij blijkt ook veel harder te werken dan op zijn oude school. De juf, die enorm veel ervaring heeft met hoogbegaafde kinderen, lijkt op de juiste 'knoppen' te drukken om Jens aan het werk te krijgen.<br />
<br />
Het échte bewijs dat Jens hier op z'n plek is, kwam al na twee weken. Uit zijn schooltas viste hij, glimmend van trots, de uitnodiging voor een kinderfeestje. Van een jongetje dat hij nog maar nét kent. Ik weet niet wie er blijer was: hij of ik! <br />
<br />
<br />Tjongejongenshttp://www.blogger.com/profile/02595716211350534046noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4515296630817734035.post-86792367065643607922014-09-08T21:53:00.001+02:002014-09-08T21:53:48.025+02:00Dikke acht't Is nu een week geleden, dat Jens voor het eerst naar zijn nieuwe school ging. Een school die meer gericht is op onderwijs op hoogbegaafde kinderen, waar hij meer contact zou kunnen krijgen met 'gelijkgestemde' kinderen. Want dat was vooral ons doel: dat Jens zich, op sociaal vlak, verder zou ontwikkelen. Niet dat het enorm slecht ging op zijn vorige school, maar het was een zesje. En we gunnen hem zó dat het een dikke acht wordt.<br />
<br />
De eerste dag haalde ik hem op en liet hij mij enthousiast de klas zien. Zijn weektaken, het schaakbord en hij vertelde over de juf, die veel grapjes maakte. Over de andere manier van werken: 'Mam, als ik de breuken al kan, hoef ik niet drie weken met de hele klas mee te doen, maar mag ik na de toets meteen het volgende onderwerp gaan doen'. Hij had nog nooit zó veel over school verteld als die ene, eerste dag op zijn nieuwe school. <br />
<br />
Het mooiste moment was op vrijdag, vijf dagen nieuw in zijn klas. Quasi nonchalant vroeg 'ie of er een jongetje uit de klas mee mocht, om te komen spelen. Dat was al in geen maanden gebeurd! Hoewel nog wat onwennig, omdat ze elkaar nog niet zo goed kennen, ging het speelafspraakje goed. En hij vertelde dat hij ook al een afspraak had met een andere jongen.<br /><br />
Zal dat zesje dan toch een acht worden? Tjongejongenshttp://www.blogger.com/profile/02595716211350534046noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4515296630817734035.post-16233479311454579612014-07-07T21:39:00.000+02:002014-07-07T21:39:12.977+02:00ComplimentenDe laatste schoolweken zouden eigenlijk rustiger moeten zijn: geen huiswerk meer op school, minder clubjes en afspraken, rapporten mee naar huis en... vakantie! Helaas is dit de afgelopen weken niet het geval: we hollen van gesprek naar gesprek. Met juffen, meesters en ib'ers, Toptalentcoaches en orthopedagogen. Deze week staan er zelfs drie gesprekken gepland!<br />
<br />
Nu zijn we in de gelukkige omstandigheid dat onze school enorm goed met ons meedenkt. Soms zitten we met vijf (!) mensen om tafel over één kind. Een bijzonder kind, dat wel. Maar je moet er maar zin in hebben, als school. Gelukkig staan we meestal met de neuzen dezelfde kant uit.<br />
<br />
Het zijn niet alleen drukke, maar ook spannende weken. Voor Jens, omdat we overwegen om hem naar een andere school over te plaatsen. Niet omdat we niet tevreden zijn over onze huidige school, maar omdat Jens sociaal gezien wellicht op een andere school beter op z'n plek is. Komende week hakken we de (ingewikkelde) knoop door.<br />
<br />Ook voor Toine was het spannend, hij heeft afgelopen woensdag een intelligentietest gedaan. Daarvan krijgen we vrijdag de uitslag. We zijn enorm benieuwd naar hoe hij het heeft gedaan en hopen er volgend schooljaar ons voordeel mee te doen.<br />
<br />
Gelukkig hebben alle gesprekken van de afgelopen maanden hun vruchten afgeworpen: de rapporten van beide jongens waren geweldig goed. Ze waren allebei vooruit gegaan op de punten waar juist zíj zich moesten ontwikkelen. En daarom was ik niet eens trots op hun cijfers en de goede CITO-toetsen, maar vooral op de enorme groei die ze hebben doorgemaakt.<br />
<br />
Op mijn Facebook-berichtje over hun goede rapporten en het feit dat de vele gesprekken effect hadden gehad, reageerde een andere moeder met een prachtig compliment: 'Dan mag je ook trots zijn op jezelf, als ouders'. Die nemen we dan maar mee voor de komende weken. We zijn er bijna!<br />
<br />
<br />
<br />
Tjongejongenshttp://www.blogger.com/profile/02595716211350534046noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4515296630817734035.post-12284704579721840712014-04-29T21:45:00.003+02:002014-04-29T21:46:23.608+02:00VergetenHeel vaak, bijna elke dag, vergeet ik dat Toine nog maar 5 jaar is. Dat hij eigenlijk een kleuter is, die net als andere kinderen van zijn leeftijd soms boos is en soms nog op mijn schoot kruipt. Die speelt met auto's (maar nog liever met dino's) en lekker wil klimmen, springen en ouwehoeren.<br />
Maar omdat hij nu in groep 3 zit, met klasgenoten van gemiddeld 7 en soms 8 jaar, is mijn referentiekader snel opgeschoven. Een jaar of twee, op zijn minst.<br />
<br />
Afgelopen weekend zat Toine in de auto, we hadden zijn broer weggebracht voor een logeerpartij. Terwijl hij rustig in de auto voor zich uit zat te kijken, kwam ineens de vraag: 'mam, wat ik me nou altijd al heb afgevraagd: hoe maak je kankercellen beter?'. Ik legde geduldig alles uit in kindertaal en sloot af met 'misschien moet je maar dokter worden, dan kun je dat onderzoeken'. Hij verzuchtte daarna: 'nee, ik word toch liever archeoloog'.<br />
<br />
Door die achteloosheid schoten we in de lach. En beseften we eigenlijk pas hoe bijzonder een dergelijk gesprek eigenlijk is. We realiseren ons natuurlijk dat ons referentiekader waarschijnlijk heel anders is dan gemiddeld. En uiteraard twijfelen we of we de kennishonger van onze 5-jarige wel moeten blijven voeden. Maar gelukkig blijft hij tegelijkertijd een kleuter, die heerlijk kan spelen met zijn auto's of met zijn dino's. Alhoewel: laatst hoorde ik hem, tijdens zijn spel zeggen: 'tja, is dit nu een diplodocus of een velociraptor?' <br />
5 jaar, jaja.<br />
<br />
<br />Tjongejongenshttp://www.blogger.com/profile/02595716211350534046noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4515296630817734035.post-37991207436620171632014-03-15T22:14:00.000+01:002014-03-15T22:14:43.435+01:00Grenzen verleggenEen rugzakje. Dat stond, nog niet zo lang geleden, voor mij gelijk aan een zak geld voor kinderen met een handicap, die graag in het gewone onderwijs mee wilden draaien. Voor lieve kindjes met het Syndroom van Down, die in de 'gewone' kleuterkring zitten. En nu, nu heeft mijn eigen zoon een rugzakje toebedeeld gekregen. En toch ben ik er blij mee.<br />
<br />
Jens heeft, door zijn combinatie van hoogbegaafdheid én adhd, heel veel moeite met leerstrategieen. Met, om het maar eenvoudig te zeggen, manieren te vinden om vragen en problemen op te lossen. Omdat hij gewend was dat hij antwoorden, zonder te veel na te denken, wel wist. Omdat hij véél te ingewikkeld denkt en vooral omdat hij het, door de chaos in zijn hoofd, niet overziet. Daarom heeft hij meer één op één begeleiding nodig. Iemand die hem letterlijk bij de hand neemt en hem leert ánders te denken. Maar in een klas met 28 kinderen is daar nauwelijks tijd voor.<br />
Daarom besloten we een paar maanden geleden een rugzakje aan te vragen, zodat de school geld zou krijgen voor extra formatie.<br />
<br />
Voor het aanvragen moesten we, op alle gebieden, een flinke drempel nemen. Letterlijk, omdat er stapels papier moesten worden ingevuld. Ër moesten rapporten worden opgesteld door deskundigen, school moest alle prestaties van de afgelopen maanden doorgeven. Maar het was vooral een psychische drempel: voor je kind, dat superslim is, een rugzakje aanvragen.<br />
<br />
Afgelopen vrijdag kwam de envelop binnen: tegen de verwachtingen in, met alle bezuinigingen, had Jens toch een rugzakje gekregen.<br />
Ik appte enthousiast naar een vriendin dat het was gelukt. En realiseerde ik me dat ik dit vijf jaar geleden nooit had kunnen denken, dat ik hiermee zo blij zou kunnen zijn. Blij met een rugzakje. Zullen ze dit bedoelen met grenzen verleggen? Tjongejongenshttp://www.blogger.com/profile/02595716211350534046noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4515296630817734035.post-833469644943310042014-03-02T18:53:00.000+01:002014-03-15T22:15:24.816+01:00Stukje voor stukjeJens houdt zich in de plusklas bezig met Griekse mythologie. In een van zijn boeken las ik een stukje over de Griekse God chaos, waarvan alle andere Goden afstammen. Het deed me denken aan het afgelopen weekend.<br />
<br />
Jens is een chaoot eerste klas. Vergeet altijd alles, is verstrooid en vindt het enorm lastig om te plannen. Dat vertaalt zich in alles: een enorme puinzooi op zijn kamer, gymtassen die twee weken op school blijven liggen en het onvermogen om het huiswerk en z'n andere taken te plannen. Voor een georganiseerd type als ik, is dat soms erg lastig te begrijpen en te accepteren. <br />
<br />
Gisteren was het weer zover. Jens moest z'n huiswerk plannen in z'n agenda. Hij had namelijk, naast zijn normale huiswerk, extra huiswerk gekregen. Hij was drie keer zijn huiswerkmapje vergeten. En in een poging tot pedagogisch verantwoord opvoeden, liet ik hem tegen de lamp lopen. Het gevolg: twee volle vellen met sommen die hij moest maken. Ook zijn werk voor de plusklas, dat hij eigenlijk op school moest maken, was nog niet gemaakt. Het werd dus een druk huiswerkweekend.<br />
Toen Jens zijn agenda invulde, schrok hij. 'Mam, is het al 1 maart? Ik heb op 4 maart mijn boekenkring. Dat was ik even vergeten!' Schuldbewust stond hij naast me. Op de vraag waar het boek was, waarover hij ging vertellen, haalde hij zijn schouders op. 'Ik weet het niet. Ik ben het kwijt'.<br />
<br />
Ik werd in eerste instantie boos: waarom was hij dit nu weer vergeten? Hoe kréég hij het voor elkaar? Ik somde boos op waaraan hij dan dit weekend nog moest werken: dat was heel veel. Als hij tenminste het boek kon vinden.<br />
Jens stoof stampvoetend naar zijn kamer en begon te huilen. Toen ik op z'n kamer kwam, kwam hij, groot als hij was, op mijn schoot zitten. 'Mam, het is zo veel, ik weet niet waar ik moet beginnen.'<br />
<br />
Ik realiseerde me dat hij dit niet overzag: het is immers nog maar een 8-jarig jongetje, ook al is hij zo slim. Ik troostte hem: we gingen het allemaal stukje voor stukje doen. <br />
<br />
Dus togen we gistermiddag naar de bieb, waar hij gelukkig zijn boek vond. En draaide hij gistermiddag zijn bespreking in elkaar, die hij vandaag vol trots presenteerde. Ook zijn sommen maakte hij af. Daarna zei hij stralend: 'Mam, het ging goed he, als we het stukje voor stukje doen?'<br />
Het was voor ons allebei een leerzaam weekend! <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />Tjongejongenshttp://www.blogger.com/profile/02595716211350534046noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4515296630817734035.post-3676585045337849182014-01-16T22:37:00.000+01:002014-01-16T22:37:07.980+01:00SpagaatToine moest gisteren, op school, voor straf op de gang staan. Tijdens de leesles had hij zich vooral níet beziggehouden met lezen, maar met belangrijkere zaken: namelijk het uitvoeren van de spagaat. Toen ik dat hoorde, dacht ik: dit is precies de fase waaarin Toine zich nu bevindt: lichamelijk nog een echte 5-jarige kleuter, maar in z'n koppie een kind van 6 of misschien wel 7 jaar.<br />
<br />
In de kleuterklas was het al duidelijk dat Toine zich snel verveelde. Tijdens het kringgesprek, als er een rekenspelletje werd gedaan, hing hij op de kop op de stoel. Als de meester een spannend verhaal vertelde, stond Toine alweer aan de andere kant van de kring. Een psycholoog die hem, op ons verzoek observeerde, zag al snel dat het mannetje zich erg verveelde in de kleuterklas. Uiteindelijk besloten we dan ook, na lang overleg, dat hij zou versnellen van groep 1 naar groep 3. <br />
<br />
Dat is gebeurd, tot grote tevredenheid van hemzelf, ons en de school. Maar terwijl hij met gemak alles op het hoogste niveau meedoet en nog wat extra uitdaging krijgt, blijft hij toch een kleuter van 5 jaar. Een jochie dat liever de spagaat doet dan de leesles meedoet. "Mam, het lezen is zo saai. Het gaat zo langzaam met de andere kinderen." <br />
Wat is dan wijsheid? Toch nog op school praten over extra uitdaging? Of het maar gewoon even laten gaan? Hij moet immers toch leren dat niet iedereen altijd op zijn tempo mee zal doen. <br />
Ook mama blijft nog even met haar gedachten in een spagaat. Tjongejongenshttp://www.blogger.com/profile/02595716211350534046noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4515296630817734035.post-30352378805058319812014-01-06T20:23:00.000+01:002014-01-06T20:23:00.252+01:00PlannenAl maandenlang, sinds zijn 8e verjaardag, lag ie op zijn bureau: zijn gloednieuwe Donald Duck agenda. Jens had 'm nog nauwelijks een blik waardig gegund. Maar nu, op de eerste schooldag in januari werd het tijd voor goede voornemens: we zouden gaan Plannen met een grote P!<br />
<br />
Het was hard nodig, want het huiswerk van Jens was de laatste tijd een bron van frustratie. Elke keer dacht hij er niet óf te laat aan, had hij zijn juiste mapjes niet bij zich of was hij vergeten voor zijn toets te leren. En hij heeft nogal wat huiswerk: van school, de plusklas, van typeles én de schaakles. En als je ADHD hebt én hoogbegaafd bent (en dus altijd in je hoofd met alles bezig bent behalve metdagelijkse zaken als huiswerk), is dat niet zo'n goede combinatie met huiswerk en plannen. <br />Iedere keer nam ik mezelf voor om dit beter, samen met hem, te regelen.<br />
Vanavond was het dus zover: we gingen plannen. Het plannen ging nog best redelijk; hij had al redelijk snel in de gaten hoe het in zijn werk ging. Heel enthousiast plande hij dat hij zijn werk voor de plusklas: dat werkstuk moest wel in een avondje voor elkaar zijn.<br />
<br />
Toen eenmaal alle dagen in zijn agenda waren ingevuld, ging hij meteen aan de slag met het werkstuk. Hij wist niet waar te beginnen. Toen hij uiteindelijk op Google was beland, verzuchtte hij: "Maar dát ga ik niet lezen." Tja, een werkstuk maken zonder je te verdiepen in het onderwerp, is nog nooit iemand gelukt! En alles was interessant: die ene link en dat plaatje. Ik begon de moed al een beetje te verliezen.<br />
<br />
Na een half uur stonden er zes zinnen op papier en was hij er wel klaar mee. Het huiswerk van de typecursus dan maar. Terwijl ik zijn broertje in bed legde, ging hij 'wel even' zijn huiswerk maken. Tien minuten later stonden er zowaar drie woorden op het scherm. Wel had hij zich ondertussen verdiept in de verschillende lettertypen én alle ALT-codes uitgeprobeerd. Ik zuchtte nog dieper. <br />
<br />
Om half acht vond ik het wel welletjes. Morgen toch maar naast hem blijven zitten. En de planning aanpassen. <br />
<br />Tjongejongenshttp://www.blogger.com/profile/02595716211350534046noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4515296630817734035.post-53120321107275713042013-11-28T22:27:00.000+01:002013-11-28T22:27:59.184+01:00BetrokkenJens zat nog maar een paar maanden op de basisschool, toen er een bijeenkomst werd gehouden over het Toptalentprogramma, waarmee onze school zou starten. Nog geen enkel idee van wat ons te wachten stond, gingen we naar de avond met het idee 'baat het niet, dan schaadt het niet'. <br />Naarmate de avond vorderde en we meer over hoogbegaafdheid te horen kregen, keken we elkaar steeds vaker aan. Dit was wel herkenbaar: onze Jens zou toch niet..?<br />Ook op school had de juf al gezien dat Jens andere interesses had dan zijn klasgenootjes en de dingen snel oppakte. Na het invullen van ellenlange vragenlijsten was de conclusie dat er een grote kans was dat Jens 'meer begaafd was'. Vanaf die tijd werd hij begeleid door een talentcoach, die goed in de gaten hield hoe het met zijn ontwikkeling ging. En wij waren regelmatig op school voor gesprekken met juffen, Ib'ers en coaches. <br /><br />Voor Toine kwam het Toptalentprogramma nog sneller in beeld: na drie weken al vertelde zijn meester dat hij een flinke ontwikkelingsvoorsprong zag. En opnieuw worstelden we ons door de ellenlange vragenlijsten en gingen we op school de gesprekken aan. Over verdieping en verrijking, compactroutes en het versnellen. Iedere zes weken zaten we wel weer op de kleine stoeltjes in de klaslokalen.<br />
In al die gesprekken proberen we er vooral nuchter in te staan. Het doorlopen van een plusprogramma of meedoen op het hoogste niveau is geen doel op zich, maar een middel om ervoor te zorgen dat onze mannen uitgedaagd blijven. En ze hoeven niet altijd overal even goed in te zijn. Die nuchterheid en betrokkenheid wordt gewaardeerd door de leerkrachten; dat voel je aan alle kanten.<br /><br />Ook vorige week, tijdens de schoolgesprekken, liepen onze gesprekken weer flink uit. Met z'n zessen (!) bespraken we hoe we Jens gemotiveerd kunnen houden. We hadden officieel maar twintig minuten en dat werden er ruim veertig. <br />Toen we, 's avonds om kwart over tien, letterlijk het licht uitdeden, realiseerden we het ons weer: wat boffen we toch met zo'n school! Tjongejongenshttp://www.blogger.com/profile/02595716211350534046noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4515296630817734035.post-24080519461829341182013-11-20T09:04:00.002+01:002013-11-20T09:06:20.605+01:00ChaosJens is altijd druk in zijn hoofd. De gedachten vliegen van links naar rechts en hij heeft het ene 'werkje' nog niet af of het andere lonkt alweer. Niet zelden raffelt hij daardoor zijn schoolwerk af en maakt hij onnodige fouten. Zijn handschrift bestond twee jaar lang uit onleesbare hierogliefen, een geheimtaal was er niets bij. Heel langzaam begint dat nu te verbeteren, al zal hij nooit een schoonschrijver worden. Die drukte en chaos heeft natuurlijk alles te maken met zijn ADHD, maar uit ervaringen van andere ouders en de ervaren juffen bij ons op school hoor ik ook dat dit een typisch 'hb trekje' is. <br />
Zo kan het dus gebeuren dat Jens in een winter zes keer zijn handschoenen kwijtraakt. Of, zoals afgelopen week, drie keer op rij vergeet om zijn gymtas mee te nemen naar huis. Met als gevolg dat ik op 1 dag drie tassen met stinkende kleren en handdoek én een tas met spullen van het schoolontbijt, dat al drie dagen in de klas stond, in mijn handen krijg gedrukt. Zijn juf kijkt me lachend aan en ik verzucht: 'Als hij zijn kont niet vast had zitten, vergat hij die ook nog'. Om daarna mij bezelf te denken: volgens mij zei mijn vader dat vroeger óók altijd bij mij.<br />
<br />
Doordat ik ook behoorlijk chaotisch ben, probeer ik ons drukke leven goed te structureren, met planborden en electronische agenda's. Dat dit geen waterdicht systeem was, merkte ik maandag.<br />
Ik wilde een ochtend thuiswerken nadat ik de kinderen naar school had gebracht. De twee jongens zaten keurig in hun eigen klas en ik stond op het punt om naar huis te gaan, toen Jens voor me stond. Hij begon te lachen. "Uh, mam, het is maandagochtend. Dan moet ik toch naar de Plusklas?" Het duurde even een seconde voordat het kwartje viel: Jens moet elke maandagochtend naar de andere kant van ons dorp voor de Plusklas. Helemaal vergeten!<br />
We sprongen snel op de fiets en sprintten naar de andere kant van het dorp. Precies op tijd kwamen we, hijgend, aan bij de Plusklas. Jens vond het ontzettend grappig en ik uiteindelijk ook. We hebben hard gelachen om zóveel chaos van ons allebei.<br />
Op de terugweg dacht ik: die appel en die boom, dat kon wel eens kloppen...Tjongejongenshttp://www.blogger.com/profile/02595716211350534046noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4515296630817734035.post-44977659652620168372013-11-03T21:36:00.000+01:002013-11-04T19:43:41.082+01:00Zesde versnelling Toine is een kind dat alles intensief doet. Hij staat 's ochtends tussen zes en half zeven naast zijn bed te stuiteren en is dan ook meteen klaarwakker. Hij rent het huis door, duikt op de bank om vervolgens op de kop te staan. En dat zes keer achter elkaar. Als we boodschappen moeten halen bij de Albert Heijn, in het winkelcentrum, wil hij het liefst rennend daar naar toe, 'om zijn energie kwijt te raken'. En zijn mondje staat werkelijk nooit stil: hij kletst ons de oren van het hoofd.<br />
<br />
Aan al die drukte zijn we inmiddels al wel redelijk gewend, voor zover dat mogelijk is. Maar waar ik niet zo goed aan kan wennen, zijn de zevenmijlssprongen die hij maakt in zijn cognitieve ontwikkeling. Hij laat ons regelmatig versteld staan met de kennis die hij weer ergens heeft opgepikt. Moeilijke sommen, filosofische overdenkingen of kennis die een 5-jarige niet zou moeten hebben: ik hoor het met gemengde gevoelens aan. Natuurlijk ben ik trots op ons slimme kereltje, maar aan de andere kant bekruipt me de angst; waar eindigt dit?<br />
<br />
Vanmiddag was hij op een feestje, waar een meisje vertelde dat ze zes jaar was. Hij concludeerde meteen dat haar geboortejaar dan 2007 was. Het meisje keek hem glazig aan en ging aan haar moeder vragen wat een geboortejaar was en of dat van haar inderdaad 2007 was. Toine rolde met zijn ogen: natuurlijk had hij gelijk.<br />
<br />
Ik bekeek het tafereel op afstand. Een beetje trots, maar ook een beetje bezorgd. <br />
Gelukkig had Toine niets in de gaten. Die dook alweer op de bank, voor een handstand. <br />
<br />Tjongejongenshttp://www.blogger.com/profile/02595716211350534046noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4515296630817734035.post-35241567164290252432013-10-16T15:43:00.004+02:002013-10-16T15:43:56.928+02:00BurnoutOns 5-jarig mannetje heeft een kleine burnout. Hij zit nu bijna zes weken in groep 3 en oh, wat kost het hem veel energie. Niet alleen het leren, maar vooral voor het stil blijven zitten. Het ís ook lastig, als je 5-jarige lichaam zoveel energie heeft en je niet meer twee keer per dag kunt buitenspelen en lekker ravotten in de bouwhoek. <br />
In plaats daarvan heeft hij een overvol programma: de juffen geven hem veel extra werk om te voorkomen dat hij zich gaat vervelen en dus de boel op stelten zet. Naast het groep 3 werk, dat hij op het hoogste niveau meedoet, krijgt hij ook al wat werk uit groep 4 aangeboden, zoals Nieuwsbegrip. Tijdens het avondeten gaf hij heel stoer tegen zijn broer op over zijn Nieuwsbegrip-taak. Hij zou dat wel even gaan doen.<br />
<br />
Zondagavond was het ineens allemaal te veel. Toine moest om alles huilen, vond niets leuk. Op de vraag of hij moe was, antwoordde hij heel boos: 'nee!' Ik besloot het over een andere boeg te gooien. Ik vertelde dat veel kinderen in groep 3 na een paar weken heel moe zijn van het leren en dat ze dan blij zijn dat de herfstvakantie begint. Dat was de sleutel: Hij kroop bij me op schoot en begon heel hard te huilen. Dat hij zo moe was en dat hij het meeste werk van de heeeeele klas kreeg. Dat dit niet eerlijk was. En dat hij écht geen werk uit groep 4 kon maken, dat was veel te moeilijk. <br />
<br />
Ik heb hem even lekker laten huilen en beloofd om met z'n juffen te gaan praten. De volgende dag heb ik ze een mail gestuurd, dat het misschien goed was om even een versnelling lager te gaan. <br />
<br />
Inmiddels is de herfstvakantie voor hem vandaag al (extra vroeg) begonnen. Hij was ook vandaag niet in z'n hum en ik dirigeerde hem naar zijn bed. Daar is hij, onder luid protest, omdat hij écht niet moe was, na een kwartier in slaap gevallen. Ik laat hem lekker even liggen. Tjongejongenshttp://www.blogger.com/profile/02595716211350534046noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4515296630817734035.post-54161467231245866552013-09-30T21:35:00.002+02:002013-09-30T21:40:11.675+02:00NegenenzestigToine zit nu een paar weken, versneld, in groep 3. We hadden met z'n juffen afgesproken dat we na een paar weken zouden kijken hoe het zou gaan. Of hij het redde en of het lukte om zich voldoende te concentreren. De juffen vertelden dat ze hem vanaf dag 1 'volgestopt' hadden met werk, waardoor hij niet de kans krijgt zich te vervelen. Dat gaat tot nu toe heel goed: hij redt het cognitief op z'n sloffen en heeft het naar zijn zin in de klas.<br />
<br />
Toine heeft al meteen de eerste week een onuitwisbare indruk gemaakt in de klas. Daar hangt namelijk al een paar jaar een getallenlijn, met alle getallen van 1 tot 100. Toen de klas bezig was met een rekenles en Toine met zijn rug naar de getallenlijn zat, riep hij ineens 'de 69 klopt niet'. De juf begreep er niets van en vroeg Toine om een toelichting. Hij draaide zich om naar de getallenlijn en zei: 'Kijk, het klopt niet. Er staat 67, 68 en dan weer 67. De 69 staat er niet.' De juf keek een keer goed en het klopt: de 69 miste. Deze getallenlijn hing er al een jaar of twee en niemand had het gezien. De juffen en meesters niet, ouders die in de klas waren niet en de kinderen niet. En Toine pikte het er meteen uit, in de eerste week. De juffen en meesters hadden er in de teamkamer hartelijk om gelachen. <br />
<br />
De dag erna was ik even in de klas, om Toines werkjes te bekijken. De kleine man wees trots naar de getallenlijn: de 67 was inmiddels vervangen door een 69!Tjongejongenshttp://www.blogger.com/profile/02595716211350534046noreply@blogger.com0