donderdag 28 november 2013

Betrokken

Jens zat nog maar een paar maanden op de basisschool, toen er een bijeenkomst werd gehouden over het Toptalentprogramma, waarmee onze school zou starten. Nog geen enkel idee van wat ons te wachten stond, gingen we naar de avond met het idee 'baat het niet, dan schaadt het niet'.
Naarmate de avond vorderde en we meer over hoogbegaafdheid te horen kregen, keken we elkaar steeds vaker aan. Dit was wel herkenbaar: onze Jens zou toch niet..?
Ook op school had de juf al gezien dat Jens andere interesses had dan zijn klasgenootjes en de dingen snel oppakte. Na het invullen van ellenlange vragenlijsten was de conclusie dat er een grote kans was dat Jens 'meer begaafd was'. Vanaf die tijd werd hij begeleid door een talentcoach, die goed in de gaten hield hoe het met zijn ontwikkeling ging. En wij waren regelmatig op school voor gesprekken met juffen, Ib'ers en coaches.

Voor Toine kwam het Toptalentprogramma nog sneller in beeld: na drie weken al vertelde zijn meester dat hij een flinke ontwikkelingsvoorsprong zag. En opnieuw worstelden we ons door de ellenlange vragenlijsten en gingen we op school de gesprekken aan. Over verdieping en verrijking, compactroutes en het versnellen. Iedere zes weken zaten we wel weer op de kleine stoeltjes in de klaslokalen.
In al die gesprekken proberen we er vooral nuchter in te staan. Het doorlopen van een plusprogramma of meedoen op het hoogste niveau is geen doel op zich, maar een middel om ervoor te zorgen dat onze mannen uitgedaagd blijven. En ze hoeven niet altijd overal even goed in te zijn. Die nuchterheid en betrokkenheid wordt gewaardeerd door de leerkrachten; dat voel je aan alle kanten.

Ook vorige week, tijdens de schoolgesprekken, liepen onze gesprekken weer flink uit. Met z'n zessen (!) bespraken we hoe we Jens gemotiveerd kunnen houden. We hadden officieel maar twintig minuten en dat werden er ruim veertig.
Toen we, 's avonds om kwart over tien, letterlijk het licht uitdeden, realiseerden we het ons weer: wat boffen we toch met zo'n school!

woensdag 20 november 2013

Chaos

Jens is altijd druk in zijn hoofd. De gedachten vliegen van links naar rechts en hij heeft het ene 'werkje' nog niet af of het andere lonkt alweer. Niet zelden raffelt hij daardoor zijn schoolwerk af en maakt hij onnodige fouten. Zijn handschrift bestond twee jaar lang uit onleesbare hierogliefen, een geheimtaal was er niets bij. Heel langzaam begint dat nu te verbeteren, al zal hij nooit een schoonschrijver worden. Die drukte en chaos heeft natuurlijk alles te maken met zijn ADHD, maar uit ervaringen van andere ouders en de ervaren juffen bij ons op school hoor ik ook dat dit een typisch 'hb trekje' is.
Zo kan het dus gebeuren dat Jens in een winter zes keer zijn handschoenen kwijtraakt. Of, zoals afgelopen week, drie keer op rij vergeet om zijn gymtas mee te nemen naar huis. Met als gevolg dat ik op 1 dag drie tassen met stinkende kleren en handdoek én een tas met spullen van het schoolontbijt, dat al drie dagen in de klas stond, in mijn handen krijg gedrukt. Zijn juf kijkt me lachend aan en ik verzucht: 'Als hij zijn kont niet vast had zitten, vergat hij die ook nog'. Om daarna mij bezelf te denken: volgens mij zei mijn vader dat vroeger óók altijd bij mij.

Doordat ik ook behoorlijk chaotisch ben, probeer ik ons drukke leven goed te structureren, met planborden en electronische agenda's. Dat dit geen waterdicht systeem was, merkte ik maandag.
Ik wilde een ochtend thuiswerken nadat ik de kinderen naar school had gebracht. De twee jongens zaten keurig in hun eigen klas en ik stond op het punt om naar huis te gaan, toen Jens voor me stond. Hij begon te lachen. "Uh, mam, het is maandagochtend. Dan moet ik toch naar de Plusklas?" Het duurde even een seconde voordat het kwartje viel: Jens moet elke maandagochtend naar de andere kant van ons dorp voor de Plusklas. Helemaal vergeten!
We sprongen snel op de fiets en sprintten naar de andere kant van het dorp. Precies op tijd kwamen we, hijgend, aan bij de Plusklas. Jens vond het ontzettend grappig en ik uiteindelijk ook. We hebben hard gelachen om zóveel chaos van ons allebei.
Op de terugweg dacht ik: die appel en die boom, dat kon wel eens kloppen...

zondag 3 november 2013

Zesde versnelling

Toine is een kind dat alles intensief doet. Hij staat 's ochtends tussen zes en half zeven naast zijn bed te stuiteren en is dan ook meteen klaarwakker. Hij rent het huis door, duikt op de bank om vervolgens op de kop te staan. En dat zes keer achter elkaar. Als we boodschappen moeten halen bij de Albert Heijn, in het winkelcentrum, wil hij het liefst rennend daar naar toe, 'om zijn energie kwijt te raken'. En zijn mondje staat werkelijk nooit stil: hij kletst ons de oren van het hoofd.

Aan al die drukte zijn we inmiddels al wel redelijk gewend, voor zover dat mogelijk is. Maar waar ik niet zo goed aan kan wennen, zijn de zevenmijlssprongen die hij maakt in zijn cognitieve ontwikkeling. Hij laat ons regelmatig versteld staan met de kennis die hij weer ergens heeft opgepikt. Moeilijke sommen, filosofische overdenkingen of kennis die een 5-jarige niet zou moeten hebben: ik hoor het met gemengde gevoelens aan. Natuurlijk ben ik trots op ons slimme kereltje, maar aan de andere kant bekruipt me de angst; waar eindigt dit?

Vanmiddag was hij op een feestje, waar een meisje vertelde dat ze zes jaar was. Hij concludeerde meteen dat haar geboortejaar dan 2007 was. Het meisje keek hem glazig aan en ging aan haar moeder vragen wat een  geboortejaar was en of dat van haar inderdaad 2007 was. Toine rolde met zijn ogen: natuurlijk had hij gelijk.

Ik bekeek het tafereel op afstand. Een beetje trots, maar ook een beetje bezorgd.
Gelukkig had Toine niets in de gaten. Die dook alweer op de bank, voor een handstand.