donderdag 16 januari 2014

Spagaat

Toine moest gisteren, op school, voor straf op de gang staan. Tijdens de leesles had hij zich vooral níet beziggehouden met lezen, maar met belangrijkere zaken: namelijk het uitvoeren van de spagaat. Toen ik dat hoorde, dacht ik: dit is precies de fase waaarin Toine zich nu bevindt: lichamelijk nog een echte 5-jarige kleuter, maar in z'n koppie een kind van 6 of misschien wel 7 jaar.

In de kleuterklas was het al duidelijk dat Toine zich snel verveelde. Tijdens het kringgesprek, als er een rekenspelletje werd gedaan, hing hij op de kop op de stoel. Als de meester een spannend verhaal vertelde, stond Toine alweer aan de andere kant van de kring. Een psycholoog die hem, op ons verzoek observeerde, zag al snel dat het mannetje zich erg verveelde in de kleuterklas. Uiteindelijk besloten we dan ook, na lang overleg, dat hij zou versnellen van groep 1 naar groep 3.

Dat is gebeurd, tot grote tevredenheid van hemzelf, ons en de school. Maar terwijl hij met gemak alles op het hoogste niveau meedoet en nog wat extra uitdaging krijgt, blijft hij toch een kleuter van 5 jaar. Een jochie dat liever de spagaat doet dan de leesles meedoet. "Mam, het lezen is zo saai. Het gaat zo langzaam met de andere kinderen."
Wat is dan wijsheid? Toch nog op school praten over extra uitdaging? Of het maar gewoon even laten gaan? Hij moet immers toch leren dat niet iedereen altijd op zijn tempo mee zal doen.
Ook mama blijft nog even met haar gedachten in een spagaat.

maandag 6 januari 2014

Plannen

Al maandenlang, sinds zijn 8e verjaardag, lag ie op zijn bureau: zijn gloednieuwe Donald Duck agenda. Jens had 'm nog nauwelijks een blik waardig gegund. Maar nu, op de eerste schooldag in januari werd het tijd voor goede voornemens: we zouden gaan Plannen met een grote P!

Het was hard nodig, want het huiswerk van Jens was de laatste tijd een bron van frustratie. Elke keer dacht hij er niet óf te laat aan, had hij zijn juiste mapjes niet bij zich of was hij vergeten voor zijn toets te leren. En hij heeft nogal wat huiswerk: van school, de plusklas, van typeles én de schaakles. En als je ADHD hebt én hoogbegaafd bent (en dus altijd in je hoofd met alles bezig bent behalve metdagelijkse zaken als huiswerk), is dat niet zo'n goede combinatie met huiswerk en plannen.
Iedere keer nam ik mezelf voor om dit beter, samen met hem, te regelen.
Vanavond was het dus zover: we gingen plannen. Het plannen ging nog best redelijk; hij had al redelijk snel in de gaten hoe het in zijn werk ging. Heel enthousiast plande hij dat hij zijn werk voor de plusklas: dat werkstuk moest wel in een avondje voor elkaar zijn.

Toen eenmaal alle dagen in zijn agenda waren ingevuld, ging hij meteen aan de slag met het werkstuk. Hij wist niet waar te beginnen. Toen hij uiteindelijk op Google was beland, verzuchtte hij: "Maar dát ga ik niet lezen." Tja, een werkstuk maken zonder je te verdiepen in het onderwerp, is nog nooit iemand gelukt! En alles was interessant: die ene link en dat plaatje. Ik begon de moed al een beetje te verliezen.

Na een half uur stonden er zes zinnen op papier en was hij er wel klaar mee. Het huiswerk van de typecursus dan maar. Terwijl ik zijn broertje in bed legde, ging hij 'wel even' zijn huiswerk maken. Tien minuten later stonden er zowaar drie woorden op het scherm. Wel had hij zich ondertussen verdiept in de verschillende lettertypen én alle ALT-codes uitgeprobeerd. Ik zuchtte nog dieper.

Om half acht vond ik het wel welletjes. Morgen toch maar naast hem blijven zitten. En de planning aanpassen.